Działalność misyjna I

„Kto miłuje Boga, Ojca wszystkich, winien miłować bliźnich, w których rozpoznaje braci i siostry. Właśnie dlatego nikt z nas nie może pozostać obojętnym wobec faktu, że tak wielu Judzi nie poznało jeszcze pełnego objawienia się Bożej miłości w Chrystusie. Ta konstatacja jest bodźcem do misji ad gentes, podejmowanej w duchu posłuszeństwa wobec mandatu Chrystusa; każdy świadomy chrześcijanin musi ją dzielić z Kościołem, który ze swej natury jest misyjny. Jej potrzebę odczuwają zwłaszcza członkowie Instytutów życia konsekrowanego — zarówno kontemplacyjnego, jak i czynnego [Por. Propositio 37, A.]. Osoby konsekrowane mają bowiem uobecniać także wśród niechrześcijan [Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 46; PAWEŁ VI, Adhort. apost. Evangelii nuntiandi (8 grudnia 1975), 69: AAS 68 (1976), 59. ] Chrystusa czystego, ubogiego, posłusznego, oddanego modlitwie i misji [Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 44, 46.]. Dzięki dynamicznej wierności swemu charyzmatowi i na mocy głębszego oddania się Bogu [Por. SOBÓR WAT. II, Dekr. o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes, 18, 40. ] winny one czuć się włączone w szczególną współpracę z działalnością misyjną Kościoła.(...) Takie bowiem jest zadanie życia konsekrowanego: pracować we wszystkich częściach świata dla umocnienia i rozszerzenia Królestwa Chrystusa, głosząc Ewangelię wszędzie, nawet w najdalszych regionach [Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 44.].”

Adhortacja Apostolska Vita Consecrata (77, 78)